Sniff´n the tears Drivers seat

Ja hoor, na 2 erbarmelijke busreizen naar saaie bestemmingen ben ik dan eindelijk waar ik wezen moet, Tarija, zuid bolivia waar ik met mijn neus in de druiven val. Maar eerst het volgende. Nadat ik voor de tweede keer gisteren naar de terminal was gereden ditmaal met al mijn bagage bleek de reis toch weer f wat duurder dan de dag daarvoor de bedoeling was, van 75 naar 100 bolivianos maar omdat ik na de ervaring met de nep agent wel weg wilde uit Santa Cruz en niet naar Paraquay of rechtstreeks naar agrentinie wilde besluit ik toch vroeg de bus te reserveren. En wat schept het geluk, de enige plaatsen zijn boven voorin nog vrij. Ik zit recht bover de buschauffeur en net als hij dus ver voor de wielen. Door de stad gaat dat nog wel maar in d ebergen wordt het toch wel spannend. Hij is wat ouder en heeft er als het goed is al veel vaker gereden maar het is mijn eerste en waarschijnlijk laatste keer dus dat is op het puntje van je stoel-werk..Naast mij zit een man met vogelkooi en grote sporttas medicijnen dus mijn ruimte is beperkt en aan de andere kan zit de bruine versie van Al Pacina als Tony Montana, met litteken en ingevallen wangetjes met miss Honeypony naast zich zich volproppende met alles wat er langs de weg voorbij komt, mais met kaas, vijgen druiven en dergelijke en zoals gebruikelijk gaat alles, althans de resten met plastic en al het raam uit zo de mooie natuur in. Maar ik besluit om er niemand op aan te spreken en mocht ik weer eens ergens lopen en een lege plastic zak hebben ruim ik nogsteeds dagelijks, vooral in de natuur, her en der wat op want het ziet er niet uit, tot aan de top van Huayungpicchu ligt zuid amerika bezaaid met troep. Maar waar we dan rijden durf je de bus niet uit, we zijn al een paar slagbomen voorbij en crossen door een natuurreservaat. Maar al rij je 60 alles komt met een rotgang op je af. Koeien die ´loslopen´ enorme gevleugelde insecten en zelf een paar keer een vleermuis, de bus zit dan ook de volgende dag bij daglicht onder het bloed, niet van die koeien, daar werd netjes en uit eigen bescherming voor gestopt maar de rest werd gevelendeelt. Het lijkt net Avatar soms, boven je hoofd rotsen en naast en onder je, takken en lianen slingeren in het rond en omdat je toch 3,5 meter boven de grond zit is het net of je vliegt. Echt super maar toch wint de slaap het van de spanning en soms is het voor je hard maar beter als je niet kijkt. Al vroeg worden we wakker gemaakt in Entra Rios, een dorpje waar drie rivieren doorheen stromen voor ontbeit, gebakken deeg met kaas en koffie maar we moeten haasten, het is 7 uur en om 8 uur gaat er een deel voor 4 uur dicht ivm werkzaamheden en eenrichtingverkeer dat van richting verandert maar daar aangekomen is het vervroegt naar 6 uur tot 13 uur dus 4 uur wachten en buiten bijslapen.
Het was namelijk in Santa cruz 3 uur geworden eer ik thuis was, geen kaartje meegenomen van het hostal en overdag ziet het er met markt toch echt anders uit, 6 uur gezocht. In het hostal zaten nog 2 mannen op de open gangen van 4 verdiepingen er 2 lager te drinken tot 6 uur luidrichtig als dat hoort en had dus maar 2 uur geslapen eer de markt weer op de stoep stond.
Als we om 13.00 verder mogen is het nog een uurtje eer we in het rustige en bergachtige Tarija aankomen. Ik pak de microbus naar het centrum, vind een stil hotel en douc elektra vrij en ga opzoek naar info, na zoveel steden is dat toch wel steeds weer leuk nieuwe kaarten en toeristische dingen, zoals wijnplukkers kijken. Kan hier voor 3 euro maar ik besluit om morgen die kant op de gaan en heb mij laten vertellen dat het een kwestie is van je paspoort op gemeentehuis laten zien, waarschijnlijn 20 bolivianos administratiekosten betalen en je krijgt een klaar-om-te-werken uitdraai..heb er zin in en denk jij dat wil ik ook maar dan dicht bij huis en haard, kijk dan op www.druivenplukken.nl. Het kan zijn dat daar geen internet is en dat u even iets van mij hoort maar ik heb het op de raarste plekken wel gevonden dus tot druifsch..