Michael Jackson Thriller

Hij kon natuurlijk niet uitblijven, wie heeft er het afgelopen jaar the king of pop niet ge-eerd? Ik weet het nog goed, het was welgeteld de tweede mooie dag in de Zomer van 2009 toen ik na een geslaagde zondagzomerparkfestival van de gasten zonder grenzen wakker werd in een vreemd bed in Amsterdam, na enige tijd nadenken de lockerladyroom van datzelfde festival! Als ik naar beneden loop richting de A:H. voor wat vitaminen en granen ligt daar op een van de vijf trappen de Metro van die dag met het schokkende bericht dat de king is heengegaan. Een rilling giert er over mijn rug, waar hij nog in levende lijfe in 1997 in de Amsterdam arena stond, zo dood is hij nu. Meteen een domper aan het begin van mijn lange zomer. Zal je altijd zien, ben je er niet krijg je een echte winter, je kan niet alles hebben. Wat ook een thriller is the cheguemauro and the hitchikediarios, vrij vertaald Mauro en zijn autostop of geen stop dagboek! Het heeft namelijk welgeteld 33 dagen 11uur en 30 minuten gekost om van Villazon, grenspost bolivia, via chilli en peru ecuador tot in bogota door te dringen! Maar gister was het dan eindelijk zover. Na zo,n 50 lifts en vele kilometers te hebben gelopen kwam ik dan eindelijk terug waar het 10 november allemaal begon, Buenos Bogota! Vanaf de grens van Bolivia ging het zeer voorspoedig, als ik er mijn paspoort op nalees heeft het mijn 3 dagen gekost om Bolivia door te komen, 48 uur 1000km chili en 13 dagen peru en met oponthoud aan de grens 6 dagen ecuador, nachtliften op piepers of lege laadtrucks, op een quad de grens over bij chili, de motor is er zelfs nog aan te pas gekomen! Allemaal voor niets en uit goede wil. De kunst in woestijngebieden als Bolivia is gewoon gaan lopen. Dat is zoiezo het beste, als je ergens stilstaat te hopen bij een benzinestation dat er iemand de goede richting opgaat kan het zomaar zijn dat je drie uur later er nog staat en niet zoals ik 15km verder bent! En iedere kilometer telt. Maar er zijn een paar voor en na oordelen omtrent het liften. Zo dacht ik dat groepen minder kans maken omdat je dan maar net meer ruimte beschikbaar moet hebben maar toen in Cafayate verliet in Argentinie stond er een groep te wachten die mij drie uur later alsnog inhaalden! Ook is het niet altijd zo dat het voor niets gaat. Toen ik op de heenreis door Bolivia van Potosi naar Sucre ging stopte er iemand uitzich zelf maar eiste aan het bekende eind van de rit, 200km 10 bolivianos, 1 euro. En dan wat cijfers, er is geen vrouw alleen gestopt, altijd man met of zonder hele familie in danwel een truck, jeep lexus zoals tussen Oruro en Uyuni, of in een buggie door argentinie opweg naar mijn bungeejump. Iemand vroeg mij van de week hoeveel paar schoenen ik er welniet doorheen had gelopen. Ik loop nogsteeds op mijn 35 euro britains en die doen het nogwel even. Ik heb eergister in Armenie even zitten rekenen, ik heb nu een oneven aantal sokken, 1 paar laten hangen tijdens het drogen toen ik snel een lift instapte uit mijn 48 uur bushokje, 4 paar echt versleten en 2 sokken die er al aan toe waren gebruikt als aanmaaksok voor een vuurtje. 2 van de 10(!) onderbroeken verstleten en of die waren al aan vervanging toe in Nederland!Ik ben uit een korte broek gescheurd en een riem, mijn enige, is in uyuni gesprongen! 1 van de 2 rugtassen is mij doro iemand ontlast waardoor het wel stukken fijner loopt. 3 tandenborstels zijn er in gebruik geweest, waarvan 1 nogsteeds en 1 maar 2 weken verloren met mijn tas en tweede tube tandpasta, waarvan ik er dus ondertussen ookal 3 heb geopent want wat je ook doet en waar je ook slaapt, altijd tanden poetsen. Goede gewoonte en wel zo smakelijk! 50 centavos argentinos, 10 cent europeos uitgegeven aan toiletwelpapier, steeds opsparen en zuinig strijken, af en toe in het wild een blladje of een krantje wil ook wel helpen bij het besparen op toiletpapier. mochten er nogmeer cijfers te binen schieten hoort u het vanzelf, nu even bogota in want de 2e indruk is toch wel indrukwekkender! x mauro