Depeche Mode Enjoy the silence

Na de drijvende eilanden van Uros en mijn eindeloze zoektocht naar de verdwenen foto´s van Machu Picchu besluit ik toch maar verder te reizen. Het hotel os prima maar er zijn nog een hoop kilometers te lopen naar de grens en daar begin ik dan dus ook tijdig aan! Ik neem nog een uitgebreid ontbeit in hotel europa in Puno voor ik vertrek en dan is het echt zover! De grens is zeker 200km en heb wel weer zin in wat ontberingen en kamperen wat voor sommigen hetzelfde is maar gelukkig heb ik het van huis uit meegekregen en kan dus goed tegen gehurkt omkleden en opgevouwen slapen! Want mijn tent waar ik al maanden mee zeul wordt toch te weinig gebruikt! Voor die 3 kilo die hij weegt is 10 nachten op de 60 echt te weinig! Na zo´n uur lopen heb ik echt het laatste huis achter me gelaten van Puno en loop vol goede moed het oneindige in, want van het titicacameer is de overkant niet te zien en het eerst volgende dorp ook niet! Na 2 uur asvaltrocken kom ik langs een zeer groot conferentieoord wat leegstaat maar met een aanlegsteiger waar de titanic aan zou kunnen meren! Ik pak weer een broodje banaan en wat gedesinfecteerd water en kijk naar de skyline van Puno, op het eerste gezicht niet groot maar iedereen woont er hutje mutje dus besluit dat het niet gek is dat ik 2 mensen in de 300.000 niet kon vinden! Na zeker nog 6 uur lopen krijg ik een lift van 2 bouwvakkers naar een heel klein dorpje waar zijn een school gaan latexen en denk aan de vraag of zij de komende dagen niet nog wat hulp kunnen gebruiken maar de belofte risico´s te vermijden doet mij besluiten te bedanken voor de lift van 8km en loop rustig verder, waarom zou je onrustig lopen als je alle tijd hebt! Ik ben precies 2 maanden onderweg en wil niet ergens afgelegen in een school gevonden worden nadat ik beroofd ben van mijn laatste 50 soles zonder hartslag, dat kan ik niemand aandoen! Na nog een uur stopt er een paarse eend die door de zon bijna roze is en erin zitten 2 salarisadministrateurs opweg naar Bolivia. Zij raden mij aan in Juli te overnachten en na 2 uur puffen over hobbels en door kuilen zijn we in Juli, zij gaan hier wat eten en ik opzoek naar een habitation. In Puno heb ik mij laten vertellen dat het goed kamperen is in Juli en besluit naar het meer te lopen, een enorme baai van het meer! Maar oplettend als ik ben zie ik al snel dat ik gevolgt word door de jongeren van het dorp die mij iets te nieuwsgierig zijn. Ik zeg dat ik alleen even een kijkje ga nemen en besluit toch voor een veilige slaapplaats te kiezen! In een hostal kan ik voor 10 soles terecht en heb daarvoor 2 bedden en een douche maar door alle loshangende draden die het water warm moeten maken besluit ik genoegen te nemen met een handdouche over mijn gezicht! Ik wil niet ge-elektrocuteerd worden en verkies vuil boven volt! Na een goede nacht loop ik Juli uit, de eigenaresse slaapt nog maar wil ook niet wakker worden maar kan daar niet op wachten! Ik heb mijn dagelijkse bananenontbeit net op of ik vind een enorme hoorn op de weg liggen. Aangezien ik mijn hoefeizer wat ik in national parc Cajas heb gevonden in een kroeg in Cusco heb achter gelaten alwaar hij meteen aan de muur werd gehangen kan ik wel een nieuwe mascotte gebruiken en hang hem aan mijn tas! Ik loop zeker 5 uur eer ik denk dat het lunchtijd is en tover een brood en blikje tonijn uit mijn tas! Aangezien ik ook al tijden sleep met een kruidencarousel wordt dit een broodje tonijn waar ze bij de La Place nog wat van kunnen leren, altans zo smaakt het! Ergens in de middle of knowwhere lees ik was in het beruilde boek van Meggie de Jong, Help ik (ver)zuip! over een bijna ten onder gaande alcoholiste en dan stopt er een taxi volgeladen maar mijn backapck kan op het dak en zo rijden ze mij naar Pomata! Erg toeristisch maar zonder toeristen valt dat wel mee! Het enige hostal heeft geen ramen en lijkt meer op een jail dus pak de bus, busje volgeladen met peruaantjes en stap een uur later uit in Yunguyo, naar horen zeggen de laatste beschaving voor de grens! Maar voorzichtig als ik ben boek ik een bed voor 7 soles en weer geen douche! Het is net een stroboscoop hoe de elektra binnekomt aan uit aan uit, geen pretje dus als er muziek van een bruiloft om de hoek te horen is. De volgende, zondag, morgen begint de baas al vroeg met schoonmaken en dit met geluid van muziek door het hele hostal! Ik pak weer mijn biezen en loop over een enorme markt waar schapen als handtassen dienen en kippen aan het wol worden gebonden! Het is echt het laatste stukje Peru waar ik bijna mijn laatste krachter verdoe! De weg is stoffig en er lijkt geen eind aan te komen! Vlak voor Copani krijg ik een lift naar dit dorp waar het gezellig moet zijn maar als als ik aankom de enige winkel aan huis sluit en er geen hostal is begint de paniek toe te slaan! Weer maar een busje verder naar Zepita waar zoiezo een hostal moet zijn! Dit is echter een verlaten schoolgebouw waar ik voor 10 van de 30 soles die ik nog heb kan slapen, zonder gordijnen, water of brood! Maar wat moet dat moet! Na nog wat bladzijdes uit mijn boek wil ik opzoek naar wat eten, hebben ze me opgesloten! Niemand te bekennen en tralies voor de ramen. Ik pak mijn spullen en wacht 3 uur voor de deur! Even wat eten is het excuus! Ik eis mijn geld terug en krijg er 5 van de 10 en loop verder, snel weg van dat gaaies! Als het donker wordt kan ik echt niet meer en zet 50m van de weg mijn tent op, net op tijd want het begint me te hozen en waaien! Ik slaap prima tot er op een gegeven moment iets anders aan mijn tent trekt dan de wind! Ik ben ineens klaar wakker en open de tent! Een boerin en man plus zoons staan klaar voor een pak slaag met stok en al. Of ik wel goed bij mijn hoofd ben. Ik leg in mijn beste spaans alles uit en mag blijven! De volgende morgen is zij al vroeg aan het ploegen en ik pak mijn boeltje! Na een uur bereik ik Bolivia, althans de rij die ervoor staat! Wachten en wachten, invullen van papieren en weer wachten maar 3 uur later, 2 uur ivm een uur winst in de klok, puf in Desaguardero binnen, zoek een bed en ga de volgende dag, gister vroeg naar La Paz alwaar mijn camera voor de tweede keer onder behandeling wordt genomen! Zo het resultaat afwachten! Maar het is wel fijn als je kan genieten van de stilte zonder gestoord te worden!